A ló nas tardes caladas
onde o xente non facía ruído,
nin falaba.
A ló nas tardes caladas
onde o único ruído era o vento
que recorría o corpo dos meus compañeiros.
A ló nas tardes caladas
onde o silencio me amargaba.
A ló nas tardes caladas
onde supuxe que todo isto era un invento
e que o único que importaba eran os pensamentos.