( Escoitade uns ruídos moi extrano procedente docemiterio de San Amaro )Canuto: uuff...porfin vou levantar, levo metido deste caixón dende o século XIX.
Pondal: Hai algúen alí? Pareceume escoitar voces
Canuto: Ti quen carallo es?
Pondal: Eu son Eduardo Pondal, o famosísimo Eduardo Pondal e ti, quen demo es?
Canuto: Eu no coñezo a ningúen con ese nome, chámome Canuto Barea e...
( Escoitase outra voz )
Ponte: Sacádeme de aquí!!!!
Canuto e Pondal: É ese ruído de onde ven?
Ponte: queredes sacarme de aqui, acaso non entendedes galego ?
( Canuto e Pondal diríxense ao lugar onde provén a voz e volven a escoitar o ruído )
Ponte: Queredes facer o favor de sacarme de aqui!
( Os dous diríxense para abrir a lápida )
Ponte: Porfin libre señores.
Canuto: E agora se pode saber quen es ti?
Ponte: Son Eduardo Ponte.
Canuto e Pondal: A saber que fuches.
Ponte: Vostedes quen sodes ?
Canuto: Como ía dicindo Son Canuto Barea
Pondal: Canuto que?
Canuto: Barea, Canuto Barea idiota, son o presidente da asociación de prensa.
Ponte: Diras que fuches, porque agora estás morto
Canuto: O que sexa
Pondal: A saber de que fala ese loco!
Canuto: Loco vostedes,e que mira que no saber quen son!
Ponte:( rise a carcalladas) creuse importante e todo.
Pondal: Se te cres tan interesante cóntanos a túa vida, pero sen aburrirnos eh !
Canuto: Aburridos vostedes. Nacín no lugar mais bonito do mundo Ponteceso, deume a luz a muller máis fermosa do mundo o 28 de xunio de 1836.
( Pondal rise )
Canuto: Haber, xa que te ris tanto cóntanos ti o que fixeches nos teus anos de vida.
Pondal: Non é para presumir nen moito menos. Na miña época non había ningúen coma eu.
Ponte: Claro, non había ningúen tan ignorante coma ti.
Pondal: Cala oh ! O que dicía non había ninguén coma min , alto, fermoso tiña a todas as rapazas aos meus pés.
Ponte: Presumido
Pondal : Paspan! Bueno, son é seguirei sendo quen escribiu as letras do himno galego e outras moitas poesías que vós non saberíades entender.
Ponte: Que fanfarróns resultades ser todos. Eu si que fun importante na miña época
Pondal: Foi falar de fanfarrón.
Ponte: Pois eu fun empresario.director de orquestra, violinista, pianista, profesor e compositor.. haber quen supera todo iso.
Pondal: Modestia aparte señores
Canuto: Bueno,vese que todos fumos importantes.
Pondal: E agora, cómo seran as cousas? Parece todo moi cambiado
Ponte: Agora todo é diferente
Canuto: Eu levanteime hai 3 días, entren nunha casa, queden alucinado, e impresionante!
Ponte: Si? Conta conta
Canuto: Hai aparellos moi raros por todas partes.. hai unha cousa que chaman lavalouzas, e serve para lava-la roupa, digo, os pratos.
Pondal: Ah si?
Canuto: Pero o que maís me inpactou foi outra cousa que os tiña a todos hipnotizados.
Pondal: QUE É,QUE É?
ponte :Ui, perdón, non te escoitei moi ben, e que acababan de pasar unhas mulleres por ali..que buff... madremía como están
Pondal: Parvo, que Parvo!!!
Canuto: Haber, onde están esas mulleres? Ponte:Alí van, imos detrás delas?
Pondal: Calades os dous , e ti, segue contando
Canuto: Bueno,.. ese aparello chámase..volvemos despois da publicidade
Ponte: Nin sexas chistoso e que Pondal vai coller unha rabieta e vainos meter de patadas aos dous
Canuto: Tes razón, con ese carácter que ten...ese aparello chámase te-le--vi-sión
Ponte : Tele what?
Canuto: te-le-vi-sión
Ponte: Na miña época non había esas cousas, ademais todo cambio..
Canuto: Normal, ti moriches moi cedo no 1857
Ponte: Pero que dis oh, eu morrín no 1926 na Coruña,o lúar mais bonito que hai.
Pondal: Pois eu falecín no 1835 na Coruña tamén.
Canuto: É a ti quen che preguntou algo?
Pondal: Serás mal educado!!
Canuto: Pois creo que todos falecimos no mesmo lúar.
Ponte: Ah si? E ti cando falleciches?
Canuto: Na Coruña no ano 1891.
Pondal: Pois que raro que non nos conocícemos.
Canuto: Normal, cada un faleceu nun ano distinto !
Ponte:Bueno, eu creo que xa vai sendo hora de volver as caixas, que vai pasar o revisor e vainos berrar.
Pondal: E certo, alí ven, silencio todos.
Canuto: Espero no volver a a veros xamais.
( Os tres cerraron as portas das caixas e nunca máis volveron a verse polo cemiterio de San Amaro, creo que foi mellor así)
