27.1.13

Torneo Medieval.

Era outra maña en Hispania , todos os nobres preparábanse para o torneo . Mais eu , vestíame co vestido mais bonito que tiña . Como princesa devería ir ao encontro. Xa alí , todos os nobres envestían os seus cabalos , e eu , non podía evitar fixarme nun nobre elegante , cun sombreiro con pluma azul. Aquel cabaleiro , montou o cabalo , e dedicoume unha reverencia mentres achegábase ao seu destino.

Son a Princesa do reino de Hispania , Xulieta . Teño uns vinta catro anos . Miña nai , Casandra , está casada co meu Pai ; Isidoro. Meu pai , non ten moi boa fama , dise que é un home sanguinário , sen escrúpulos , e capaz de matar a un neno recén nacido. Eu sempre negueíno , pero non fai moito para axudar.Miña nai , é un trociño de pan , ao principio non quería comprometerse con Isidoro , pero acabouno querendo . Casandra sempre anda buscar un mozo prá min , aunque eu xa lle digo sempre , que non é algo que teña que meterse. Mama ten una irmá , que non é de moi bo agrado na familia ; Ruseffina .Dise dela que leva enamorada do meu pai anos , aínda que ela está casada . Eu teño unha prima que vive conmigo no castelo , é máis pequena que eu , pero mellor que estar sola... É a filla do irmán de Isidoro.

Seguindo no torneo , o aposto cabaleiro , corría no seu cabalo facendo volar a súa larga e rubia melena . Os seus ollos azuis se centraban nun palo de madeira ao fondo da pista . Aquel home , iba ser o dono dos meus pensamentos . Todos os nobres ían caendo pouco a pouco , mentras meu nobre saía victorioso . Chegou o momento . O momento que diría o que ía acontecer . Quedaban dous , meu amado e outro cabaleiro dunha armadura negra , cunha pluma de corbo tamén negra. Non me daba seguridade , tiña pinta de poder hacer todo o que tiña da súa man para ver a cabeza do meu namorado cravada na súa lanza. No se rendiú , o aposto nobre sabía como eu , que isto non iba ser doado. Subiuse no cabalo , miroume , e volveu a cabeza cara o frente , retando cos ollos ao seu arversario.

Non críamo , meu namorado acababa de vencer ao seu arversario , a súa cabeza revosaba en sangue , unha sangue que demostraba a súa victoria . Nese momento , apresurouse a min.

-Miña princesa , miña namorada , se e gañado este torneo é por vós , por volver a ver esos ollos verdes que tanto namóranme .Esa sonrisa que esconde a túa larga melena . Esa cariña que inunda a miña mirada , hai miña princesa , non sabes o amor que teño por vós!-dixo o cabaleiro con tanta claridade nos ollos.

-Ai deus , que será de min , que os Deuses me leven se non amo a este home , felicitoos pola vosa victoria meu nobre- dixo a princesa cunha vela sonrisa entre os meixelos .

-Miña dona , eu lle escrivin unha pequena cantiga , permitiríame cantala?-dixo o cabaleiro entre susurros.

-Adiante , valente home.

-Vela eres ti , como o sol das primaveiras.
Eres ti miña vida ,
miña razón por vivir ,
eres ti miña princesa ;
o amor , que xamais tendrá fin.

E así foi , que Xulieta casou co nobre , e xuntos acabaron gobernando Hispania.