Un día de sol na Coruña e unha pouca de ventisca, tres dos grandes galegos que se encontran enterrados no cemiterio de San Amaro, decidiron ir visitar os lugares nos que se encontraban, e mentres coñecerse un pouco máis.
Sebastián: Boas tardes, e vós.. quen vides a ser ?
Luisa: Eu son Luisa Villalta.
Sebastián: Ah si xa sei.. a que formou parte da orquestra de Santiago de Compostela ?
Curros: Si, é esa mesma.
Luisa: Si, son eu.E ti, quen es?
Curros: Son Curros Enriquez, axudante do meu pai como escritor.
Sebastián: E eu son, Sebastián Martínez Risco; presidente da Real Academia Galega ata 1960.
Luisa: Estamos moi a gusto de ter a un defensor da nosa lingua coma ti, neste cemiterio.
Sebastián: E eu de poder falar cunha filosofa e escritora coma ti, e con alguén que viviu tantas experiencias na súa vida e na súa infancia coma Curros.
Curros: Pois non, a verdade é que non foi unha infancia moi boa, por todos os problemas que tiven co meu pai.
Luisa: E logo, en que ano participaches na revolución?
Curros: En 1868, nove anos antes de casar con Modesta.
Sebastián: Eu en 1936 fun militalizado coma xuiz de Valencia. E tí Luisa, non dís nada ?
Luisa: Si, si, eu estaba atendendovos. Comecei en 1991 a escribir poesia. E gañei o XI premio de poesia en Portugal.
Sebastián: Curros, e logo, porque estás aquí enterrado? Se faleceches na túa imigración a América.
Curros: Porque trouxeron o corpo días despois para aquí, e decidiron enterrarme neste cemiterio.
Luisa: E certo, e fixeronche unha estatua en homenaxe, onda o teatro Colón, non ?
Curros: Si, certo.
Sebastián: Bo.. eu marcho votas unha cabezadiña, logo seguimos falando, que aínda queda moita vida por contarnos.
Luisa: Deicalogo, Sebastián.
Curros: Eu tamén marcho, xa, ata logo.
E de está maneira, foi como pouco a pouco, co paso dos días, todos os compoñentes do ceminterio de San Amaro foron coñecendo os acontecementos do longo da súa vida.
