Lope, coma todos os días, traballaba as peles que lle enviaran. Eran de boa calidade e podería sacar unhas moedas vendéndollas ó zapateiro. De súpeto, entrou unha persoa tapada cun saio con capucha. Non se lle vía a cara, nin as maos, e Lope preguntouse se sería un monxe do mosteiro que atopábase ós arredores. O descoñecido mirou cara todas partes antes de quitar a prenda que lle cubría a cabeza. Os ollos de Lope ilumináronse. Era unha moza, moi branca de pel, de ollos escuros e cabelo a xogo, fermosísima.
-Ola -dixo ela- veño buscar unhas peles que xa estaban encargadas, a nome de Vivar.
Lope quedou uns segundos ollando á moza con cara de parvo, ata que reaccionou.
-Eh...sí, sí están encargadas, pero aínda non as teño listas...- Era a súa oportunidade!- se me dis onde vives, cando as teña pódochas levar.
-Ui! É que veño ás escondidas, como o meu pai se entere de que saín do castelo, vaise enfadar moitísimo...pero é que gustame saír e pasear pola vila... se che preguntan di que ves chamado por Sancha, que é a miña criada, nin se che ocorra nomearme!
A rapaza volveu mirar en todas as direccións, e dirixiuse á porta. Non! Ía irse xa? Se nin sequera sabía o seu nome!
-Agarda!- Exclamou Lope- eu non entrego en casas de descoñecidos. Non poido facer o recado, se a bela señorita non me di o seu nome...
Ela sorriu, e, cun fío de voz, respondeulle: "Ximena" antes de poñer a capucha e marchar ás carreiras.
Caeu a tarde. Lope dirixiuse á casa do seu amigo Raimundo, o trobador da vila.
-Reimundo...Reimundo!...REIMUNDO!
-Eh!? Qué!? Qué pasa!?
-Esperta da sesta holgazán! Son Lope, teño que falar contigo.
-Qué me queres? Non ves que estou ocupado? Estou inspirándome.
-Sí, xa vexo...ao que íamos, tes que facerme un favor.
-Que?
-Tes que... escribirme unha cantiga de amor.
-Oín ben? Lope namorado?
-Sí, moito, pero pódesme facer o favor?
-Sí, claro, por unhas moediñas, faise o que sexa...
Coa cantiga escrita, dirixiuse ó castelo. Carafio! Tiña moitas máis ventás das que él cría! E o seu taller só tiña unha!
Deulle mil voltas ó palacio sen saber cal era a ventá da súa amada, ata que a viu asomada a unha delas. Viu o ceo aberto. Memorizou a posición da ventá e volveu á noite seguinte.
Nada mais caer a noitiña, foi baixo á súa fiestra e comezou a cantarlle:
<Muitos me dizen que servi dõado
ũa donzela que ei por senhor.
Dizê-lo poden, mais ¡a Deus loado!
poss’eu fazer quen quiser sabedor
que non é’ssi; ca ¡se me venha ben!
non é dõado, pois me deu por én
mui grand’afan e desej’e cuidado>
Ela saiu, e mirouno con amor. Co mesmo amor que sentira no taller, e tiroulle unha flor. Pero enseguida no seu belo rostro, unha mostra de terror apareceu. O seu pai, nun dos seus paseos nocturnos, cacahara ao galán, ao que mandou deter.
Pouco despois, fílloselle un pequeno xuízo. Ían condenalo a morte, pero os choros e as súplicas da súa filla ablandaron o croazón do seu pai, que só desterrou a Lope.
Él, con humildade de artesán, foi ó seu taller, recolleu as súas poucas pertenzas e saiu sen rumbo coñecido, pero un berro detivoo na súa marcha. Era Ximena, coa mesma roupa do día que se coñeceran, e lágrimas nos ollos. Ela dixo:
-Quíxenche dende o primeiro momento en que te vin.
-Eu tamén a ti, miña Ximena.
-E agora marchas... pola miña culpa...non debín ir ó teu negocio.
-Que viñeras fíxome mais feliz do que fun nunca.
Él deulle un bico nos beizos e díxolle.
-Volverémonos ver algún día.
Despois de dicir isto, mentres Ximena choraba, partiu cara ó horizonte.
Endexamais cumpriu á súa promesa.
