OBRA DE TEATRO.

Iban Marcos, o seu pai Alex e o seu amigo Pedro camiñando polo Orzán.

M: -Eu pensó que hoxe vamos a gañar, temos moito mellor equipo cos portugueses, gañamos seguro.

A: -Xa, eu tamén penso que podemos gañar.

P:  -Pois eu non son tan optimista...

M: Como que non! Vamos a gañar seguro eh... Mirade, mirade, que é iso? parece una entrada para o partido desta noite.

Pedro e Alex comezan a correr pero Pedro é quen chega antes.

A: A entrada é para min, a viu meu fillo, non é xusto!

P: E que? Quen a encontrou? Eu, asi que...



M: Bueno, bueno, tranquilos, se queredes facemos una proba para ver que lévase a entrada. Vedes quela boia? Pois podedes ir nadando ata alí, ida e volta, quen chegue antes gaña.

P e A: -Vale!

Pedro e Alex comezan a carreira, tras uns 10 minuto só volve Pedro.

M: E o meu pai?

P. -Pois... O síntoo, pero... deulle un infarto xusto antes de chegar a terra.

M: -E donde está agora? Non pode ser... Toma a entrada, eu vouno buscar.

P: -O sinto moito, grazas pola entrada, adeus...

Marcos marcha e Pedro vaise cara o estadio.

S: -Onde estás?

P: -Quen é?

S: -É mellor que non o saibas, como metas esta noite prepárate, Riazor vaise caer en anacos literalmente.

P: -Quen é? Quen é? Non pode ser!

Colga o teléfono.

P: -Agarda! Non colgues...

Xa no estadio, Pablo mete o gol da victoria no último minuto e xusto explota una bomba na zoa dos Riazor Blues.

P: -Axuda, axuda!

D: -Que pasou?

P: -Estou atrapado, sácame de aquí.

D: -Agarda, non teñas medo; conta ata tres... Unha, dúas e tres!

David córtalle o brazo a Pedro, e abandoan o estadio, entro os sollozos e os gritos dos afeccionados.

O que parecía un gran día coverteuse nunha auténtica traxedia para a cidade herculina.