Tristán era un humilde campesiño que traballaba no castelo de Coyack, era axudante persoal dos reis Pelaio e Xoana, pais da Princesa Agatha. Tristán quedou perdidamente namorado de Agatha, pero tivo que manter os seus sentimentos ocultos para non quedar en ridículo diante de tda a corte.
Un día como calquera outro, Agatha, decidiu ir a dar unha volta ao bosque sen permiso dos pais, saíu moi cedo do palacio sen que ningún se enterase, pero Agatha non se deu conta de que Tristán a estaba seguindo. Xa dentro do bosque Agatha escoita uns ruídos e pregunta :
- Quen anda ahí ?
Ningúen contestou, pensou que eran imaxinacións súas, pero máis tarde volveu a escoitar outro ruído
- Quen anda ahí???
Escoitouse unha voz...
- Son eu princesa, non se asuste.
- Ti quen ? -preguntou a princesa.
- Tristán, traballo no castelo dos seus pais.-Dixo el.
- Ah, e se pode saber que fas a estas horas metido do bosque?
- Veño a protexela.
- Non necesito dun escudeiro, sei defenderme soa.
Aclarado o problema, os dous quedaron falando no bosque, contáronse toda a súa vida. A princesa ía casar co príncipe de Altair contra a súa vontade, porque era a tradición que a primeria filla dos reis concertaran matrimonio cun príncipe. Tristan quedou moi triste porque a súa enamorada ía casar. Xa era hora de voltar ao castelo, pero Agatha fixolle a Tristán a promesa de ir todos os días a mesma hora nese lugar. Xa non sería o mesmo para Tristán ver a princesa no castelo despois do acontecido aquala mañán, ao chegar ao castelo, os pais de Agatha preguntáronlle de onde viña co sirvente, ela contestou :
- Veño do pobo, é pedinlle a Tristán se me podía acompañar e cargar coa compra que fixen.-Dixo ela toda convencida-.
-Pódeste retirar. Dixo o rei a Tristán
Pasados os meses, Agatha empezou a sentir cousas por Trsitán, cousas que nunca antes sintiu por ningúen, pero por medo aos seus pais decidiu non contarlles nada e foi directamente a falar con Tristán, que pola súa parte sentía o mesmo pola princesa. Un día o rei deuse de conta que a súa filla andaba namorada doutra persoa, pero non sabía de quen, asique deu a órden de que quen encontrara a ese miserable tería unha moi boa recompensa. Ningúen podía imaxinarse que quel "miserable" coma así o chaman era Tristán. Agatha decidiu axudar ao seu amado a fuxir do reino ata que o seu pai calmase. Por fortuna o xoven logrou fuxir do reino a pesar dos seus sentimentos. Cada dúas semanas chegaba unha carta ao reino para Agatha.
Pasaron moitas semanas, incluso meses sen que chegara cartas ao castelo, Agatha estaba confundida, pensou que Tristán a había olvidado, que xa tiña vida nova e non acorcdabase dela, a princesa moi triste decidiu complacer aos seus pais e casar co príncipe de Altair, pero o que ela non sabía é que Tristán morreu por sobre dosis de amor por ela.
Un día como calquera outro, Agatha, decidiu ir a dar unha volta ao bosque sen permiso dos pais, saíu moi cedo do palacio sen que ningún se enterase, pero Agatha non se deu conta de que Tristán a estaba seguindo. Xa dentro do bosque Agatha escoita uns ruídos e pregunta :
- Quen anda ahí ?
Ningúen contestou, pensou que eran imaxinacións súas, pero máis tarde volveu a escoitar outro ruído
- Quen anda ahí???
Escoitouse unha voz...
- Son eu princesa, non se asuste.
- Ti quen ? -preguntou a princesa.
- Tristán, traballo no castelo dos seus pais.-Dixo el.
- Ah, e se pode saber que fas a estas horas metido do bosque?
- Veño a protexela.
- Non necesito dun escudeiro, sei defenderme soa.
Aclarado o problema, os dous quedaron falando no bosque, contáronse toda a súa vida. A princesa ía casar co príncipe de Altair contra a súa vontade, porque era a tradición que a primeria filla dos reis concertaran matrimonio cun príncipe. Tristan quedou moi triste porque a súa enamorada ía casar. Xa era hora de voltar ao castelo, pero Agatha fixolle a Tristán a promesa de ir todos os días a mesma hora nese lugar. Xa non sería o mesmo para Tristán ver a princesa no castelo despois do acontecido aquala mañán, ao chegar ao castelo, os pais de Agatha preguntáronlle de onde viña co sirvente, ela contestou :
- Veño do pobo, é pedinlle a Tristán se me podía acompañar e cargar coa compra que fixen.-Dixo ela toda convencida-.
-Pódeste retirar. Dixo o rei a Tristán
Pasados os meses, Agatha empezou a sentir cousas por Trsitán, cousas que nunca antes sintiu por ningúen, pero por medo aos seus pais decidiu non contarlles nada e foi directamente a falar con Tristán, que pola súa parte sentía o mesmo pola princesa. Un día o rei deuse de conta que a súa filla andaba namorada doutra persoa, pero non sabía de quen, asique deu a órden de que quen encontrara a ese miserable tería unha moi boa recompensa. Ningúen podía imaxinarse que quel "miserable" coma así o chaman era Tristán. Agatha decidiu axudar ao seu amado a fuxir do reino ata que o seu pai calmase. Por fortuna o xoven logrou fuxir do reino a pesar dos seus sentimentos. Cada dúas semanas chegaba unha carta ao reino para Agatha.
Ondas do mar de Vigo, Se vistes meu amigo? E ai Deus!, se verra cedo? Ondas do mar levado, Se vistes meu amado? E ai Deus!, se verra cedo? Se vistes meu amigo, O por que eu sospiro? E ai Deus!, se verra cedo? Se vistes meu amado, Por que ei gran coidado? E ai Deus!, se verra cedo?
Pasaron moitas semanas, incluso meses sen que chegara cartas ao castelo, Agatha estaba confundida, pensou que Tristán a había olvidado, que xa tiña vida nova e non acorcdabase dela, a princesa moi triste decidiu complacer aos seus pais e casar co príncipe de Altair, pero o que ela non sabía é que Tristán morreu por sobre dosis de amor por ela.
